Choroby osób starszych: Inkontynencja
Pod dla niektórych – zagadkowym określeniem „inkontynencja” kryje się niemożliwość utrzymania moczu lub kału, tudzież obydwu jednocześnie. Osoba nią dotknięta utraciła kontrolę nad pęcherzem lub jelitem, wskutek czego nie jest w stanie samodzielnie regulować procesu wydalania ich zawartości. Problem inkontynencji dotyka osób w każdym wieku, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, jednak częściej od innych pojawia się u osób w starszym wieku i u kobiet. Dlaczego tak jest i jak postępować przy opiece nad osobą cierpiącą na inkontynencję?
Na samym początku należy zaznaczyć to, że inkontynencja nie jest chorobą, a jedynie objawem lub też skutkiem towarzyszącym wielu schorzeniom, między innymi: chorobie Parkinsona, chorobie Alzheimera, udarowi mózgu, zapaleniu pęcherza moczowego, przerostowi prostaty, przeciążeniu mięśni macicy (spowodowanemu ciążami lub otyłością). Bardzo często jest wynikiem zmian w układzie moczowym towarzyszącym procesowi starzenia się.
Statystyki mówią, że wśród osób, które przekroczyły 80 rok życia aż połowa kobiet i jedna trzecia mężczyzn cierpi na nietrzymanie moczu. Mimo to, nie powinno się uważać tej przypadłości za normalną dolegliwość związaną ze starością. Specjaliści podkreślają fakt, iż inkontynencję zawsze należy próbować leczyć , szukając jej przyczyny i podejmując środki mające na celu zlikwidowanie zaburzenia. W zależności od przypadku, lekarz podejmuje decyzję o zastosowaniu środków farmakologicznych, chirurgicznych bądź fizykoterapii. Niewiele jednak osób, zwłaszcza tych chodzących, które są w stanie ukryć inkontynencję przed opiekunami, zgłasza swój problem lekarzowi, uznając go za zbyt krępujący. Przypadłość ta utrudnia im codzienne funkcjonowanie oraz często wyklucza z życia społecznego, powodując tym samym problemy natury psychologicznej.
Osoby starsze, u których zdiagnozowano nietrzymanie moczu, w wielu przypadkach wymagają odpowiedniej opieki, zwłaszcza kiedy schorzeniu temu towarzyszy demencja lub niedołężność. Wydalanie moczu może wystąpić w każdej chwili i w każdej sytuacji. Podopieczny zdławiony poczuciem wstydu zamyka się w sobie, przez co kontakt z nim jest utrudniony.
U osób, u których inkontynencja ma stopień słaby lub umiarkowany, można jednak zastosować dwie metody, mogące zapobiec upływom moczu. Pierwsza polega na wyrobieniu nawyku oddawania moczu w określonych godzinach i w częstotliwości dostosowanej do potrzeb. W ten sposób pęcherz ćwiczy się, a regularne wypróżnianie pomaga unikać nieprzyjemnych niespodzianek. Druga metoda polega na unikaniu jednorazowego picia dużej ilości płynów i napojów zawierających kofeinę. Zapobiegniemy dzięki temu nagłym i obfitym napływom moczu do pęcherza. Należy jednak pamiętać, że stałe nawadnianie organizmu jest konieczne do jego funkcjonowania i mimo schorzenia podopieczny powinien codziennie przyjmować przynajmniej 1.5 litra wody.
Środkiem zabezpieczającym stosowanym najpowszechniej są wszelkiego rodzaju pieluchy, pieluchomajtki, wkładki i podkłady. Ze względu na ryzyko chorób skóry narażonej na kontakt z moczem należy często kontrolować jej stan. Ważna jest odpowiednia higiena miejsc intymnych oraz stosowanie maści chroniących przed odparzeniami.
Ponadto u kobiet stosuje się specjalne wkładki umieszczane w lub na zewnątrz cewki moczowej. U mężczyzn do zamykania cewki moczowej wykorzystuje się tzw. zacisk Cuninghama. W przypadkach bardziej zaawansowanej inkontynencji może okazać się konieczne założenie cewnika lub zbiornika na mocz.
